Mijn eerste maanden met dance-fitness in Leuven

Mijn eerste maanden met dance-fitness in Leuven

Als je alleen mijn zondagsles zou zien, zou je denken dat ik het hele “nieuwe zaak starten”-verhaal helemaal onder controle heb.
Als je op een woensdagnamiddag zou binnenwandelen, krijg je een heel ander beeld.

Dit is een eerlijke terugblik op hoe de eerste maanden van Groove Fitness in Leuven écht gegaan zijn: de volle zalen, de ongemakkelijk lege, en wat ik nu verander zodat het leuk, haalbaar en de moeite blijft om voor buiten te komen.

Zondag: het anker dat het idee bewijst

Zondag is de dag waarop ik weet: dit plan was niet gek.

Elke week zijn er minstens tien mensen, vaak meer. Het zijn niet altijd dezelfde tien, en dat is precies wat ik wil: een mix van vaste gezichten, vrienden-van-vrienden en mensen die eindelijk eens willen zien wat dat “disco fitness” nu eigenlijk is.

Er zit nu echt beweging in. Mensen zijn een tijdje weg en duiken dan weer op. Nieuwe gezichten komen erbij. Onlangs stuurde een ex-collega dat ze zou komen – ze sloeg de gratis proefles gewoon over en kocht meteen een meerbeurtenkaart. Dat soort stille vorm van vertrouwen voelt sterker dan eender welke like op sociale media.

Als dit zo blijft doorgroeien, komt er een moment dat we een echt reservatiesysteem nodig hebben of zelfs een grotere zaal. Ik heb geen haast om extra administratie te creëren, maar het is een geruststellend vooruitzicht: een “toekomstprobleem” dat bestaat uit te veel dansers voor de ruimte.

Voor nu is zondag mijn proof-of-concept: volwassenen, goeie muziek, eenvoudige routines, veel gelach, en dat zalige moment op het einde waarop iedereen een beetje roze, maar véél meer ontspannen de zaal uitstapt.

Maandag: kleiner, maar met echte potentie

Maandag is anders: rustiger, kleiner, maar stilletjes veelbelovend.

Ik heb een paar mensen waarvan ik vermoed dat ze echte vaste klanten worden, plus één superfanaat die op meerdere dagen komt, inclusief de nieuwe vrijdagproefles. Ik maak soms de grap dat ze meer Groove-minuten verzamelt dan medisch verantwoord is, maar duidelijk doet het haar iets goeds.

De cijfers zitten nog lang niet op zondagniveau, en dat is oké. De les op maandagavond in het centrum voelt als een slow burn: geen stormloop, maar zeker geen dood spoor. We zitten in de fase “bescheiden maar echt”, precies waar de meeste goede dingen hangen voor ze er van buitenaf ineens “ingeburgerd” uitzien.

Als zondag het grote wekelijkse feest is, is maandag meer een gezellige avondbijeenkomst: kleinere groep, dezelfde muziek, dezelfde principes, gewoon wat minder lawaai en meer ademruimte.

Woensdag: het “slimme idee” dat niet pakt

En dan is er woensdag.

Op papier klonk het fantastisch: een ontspannen les in de namiddag waar mantelzorgers of grootouders kinderen gratis konden meebrengen, samen wat bewegen en met een beter gevoel aan de avond beginnen. Ik weet nog dat ik dacht: dit is de slimme, die gaat knallen.

In de praktijk: niet aan het knallen.

Een paar mensen hebben het geprobeerd. Eén of twee zijn teruggekomen. Sommige weken is er één andere persoon en ik. Andere weken helemaal niemand. Ik kan moeilijk een enquête uitsturen met de vraag: “Waarom kom je níét naar mijn les?”, dus ik blijf raden: is het het uur, de locatie, de midweek-chaos, of wil iedereen om 15u gewoon naar huis en in de zetel vallen?

De echte kost is niet de zaalhuur. Het is de mentale klap van telkens opnieuw een (bijna) lege zaal binnenwandelen. Met ADHD is dat niet alleen even pijnlijk, het vreet energie van de rest van de week. En die energie heb ik nodig voor de mensen die wél komen. Het is lastig om voluit op disco te springen als je in je hoofd ondertussen aan het rekenen bent of dit allemaal geen slechte gok was.

Dus ben ik verstandig: tenzij er plots een mirakel gebeurt, stopt woensdag na de kerstperiode. Jammer, want het concept voelt nog steeds goed op papier, maar het forceren zou energie wegtrekken van de lessen die al wél groeien.

Het positieve is dat ik nu weet: niet elk “slim” idee moet koste wat het kost blijven bestaan. Sommige experimenten zijn net nuttig omdat ze duidelijk maken waar je níét je tijd moet insteken.

Fase 2: samenwerkingen, vrijdagmiddag & events

Als fase 1 “probeer drie wekelijkse lessen en kijk wat er gebeurt” was, dan draait fase 2 om slimmer kiezen waar ik op inzet.

Eerst: samenwerkingen. Ik ben al afgewezen door een fitnessclub. Op papier perfect: mooie infrastructuur, ideale daguren. In het echt: heel serieus, heel strak, en totaal niet de sfeer die ik wil. Groove Fitness is relaxed en soms een tikkeltje onnozel; het is geen plek waar je je bekeken voelt terwijl je zweet.

Aan de andere kant is er interesse vanuit een organisatie voor oudere volwassenen, via hun sportwerking. Dat voelt veel dichter bij de mensen die ik eigenlijk graag in de zaal zie: 60+’ers die nog van goede muziek houden en willen bewegen op een manier die prettig is, niet straf.

En dan is er het nieuwe vrijdagmiddag-experiment in SportOase, een groot vrijetijdscentrum in Heverlee. In december geef ik daar een paar gratis proeflessen om te kijken wat er gebeurt. Het idee is eenvoudig: veel mensen werken op vrijdag thuis, hebben een 80%-contract of nemen vrij. Hen een vroege start van het weekend aanbieden om 12u, met disco in plaats van nog een koffie, lijkt me het proberen waard.

Er komen posters in het gebouw, er lopen echte mensen langs de zaal, en ik bereik er een publiek mee dat nooit op mijn Instagram terechtkomt. Zelfs als er in het begin maar een handvol mensen komt, leer ik daar meer van dan van nog een week achter de laptop zitten gissen.

Als het werkt: fantastisch. Als het niet werkt: dan sturen we bij en testen we het volgende idee.

Haalbaar houden: systemen, beurtenkaarten & nieuwe choreo

Veel van wat dit allemaal draaiende houdt, speelt zich sinds dag één achter de schermen af – de plek waar niemand applaudisseert aan het einde.

Van bij de start wist ik dat ik een degelijk beurtenkaartsysteem nodig had, niet een schriftje en goede bedoelingen. Dus nog voor de eerste les bouwde ik de eerste versie in Airtable: mensen scannen, zien wie er geweest is, bijhouden hoeveel beurten ze nog hebben. Het werkte, maar de structuur was rommelig en ik zat bijna aan de limieten van de gratis versie.

Tijdens de herfstvakantie heb ik alles opnieuw gebouwd op een andere stack, met een veel eenvoudiger ontwerp, en met hulp van AI-tools zoals ChatGPT en Claude voor de technische stukken. Het systeem doet nog altijd hetzelfde: bijhouden wie komt, beurten beheren, alles overzichtelijk houden – maar nu op mijn voorwaarden en voor praktisch nul euro.

Waarom is dat relevant voor iemand die “gewoon een dansles” wil volgen? Omdat saai systeemwerk net is wat maakt dat de leuke stukken ook echt leuk blijven. Als ik kopje-onder ga in spreadsheets en logins, kom ik zondag niet met een ontspannen, speelse energie binnen. Ik ben niet uit het corporate leven gestapt om het opnieuw te bouwen met pailletten.

Hetzelfde geldt voor de choreografie. Ik heb zes dansroutines opgefrist en wil tegen januari minstens nog zes extra in vaste rotatie. Sommige routines moeten gewoon strakker; andere moet ik opnieuw helemaal in mijn lijf krijgen zodat ik tijdens de les niet te hard moet nadenken. Om het leuk te houden, ben ik gestart met een “gastsequentie van de week”, waarbij mensen stemmen welke nieuwe routine we proberen. Voor mij is dat een testmoment, voor hen geeft het een klein beetje eigenaarschap over wat er in de zaal gebeurt.

Stap voor stap wordt de les minder “mijn project” en meer “ons ding”.

Waar dit naartoe gaat

Dus, waar staan we nu?

• Zondagen zijn sterk en blijven groeien.

• Maandagen zijn kleiner, maar met een kern die het waard is om in te investeren.

• Woensdagen hebben hun rol als experiment gespeeld en gaan na Kerst netjes met pensioen.

• Fase 2 draait om slimmere samenwerkingen, een vrijdagmiddagmoment in SportOase testen, en nerdy systemen gebruiken om mijn hoofd vrij te houden voor de mensen en de muziek.

Wat ondertussen heel duidelijk geworden is: er is plaats in Leuven voor dance-fitness dat draait rond plezier, goeie muziek en nul prestatiedruk. Ik zie het elke zondag als mensen die “niet van fitness houden” zich toch thuis voelen in een sportzaal, zichzelf uitlachen als ze ernaast zitten en nadien blijven hangen voor een babbel.

Ik ben nog altijd de details aan het fijnstemmen – welke dagen werken, welke partners passen, welke routines écht scoren – maar de kern staat stevig. Volwassenen, disco & soul, eenvoudige bewegingen, een zaal waar niemand het erg vindt als je de pasjes mist.

Als je in of rond Leuven woont en hier iets in herkent, ben je heel welkom om het eens te komen proberen terwijl we nog in deze vroege, licht experimentele fase zitten. De eerste les is gratis, de routines zijn vergevingsgezind en de drempel voor “kan ik meedoen?” ligt extreem laag: als je een beetje in de maat kunt wiegen, kom je er wel.

Ik ben benieuwd wat de komende maanden brengen: meer vaste gezichten, meer muziek, meer mensen die ontdekken dat bewegen eigenlijk wél leuk kan zijn als de sfeer goed zit.

Richard
Chief Groove Officer 🪩